Ο Walter Gropius ξεκίνησε τις αρχιτεκτονικές του σπουδές στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Μονάχου και αργότερα συνέχισε στο Πανεπιστήμιο του Charlottenburg-Berlin, το οποίο άφησε χωρίς πτυχίο το 1908. Την ίδια χρονιά, εντάχθηκε στο γραφείο του Peter Behrens και εργάστηκε εκεί με άλλους -και έρχονται αρχιτέκτονες όπως οι Ludwig Mies van der Rohe, Le Corbusier και Dietrich Marcks.

Μετά από δύο χρόνια με τον Behrens, ο Gropius ίδρυσε το δικό του αρχιτεκτονικό και βιομηχανικό σχέδιο το 1910. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου σχεδίασε ταπετσαρίες, εσωτερικούς χώρους μαζικής παραγωγής, αμαξώματα αυτοκινήτων και ακόμη και μια ατμομηχανή ντίζελ.

Το εργοστάσιο Fagus στο Alfeld an der Leine, το οποίο σχεδίασε μαζί με τον Adolf Meyer, έγινε το πρώτο του σημαντικό αρχιτεκτονικό έργο. Το κτήριο του εργοστασίου με τη διάφανη πρόσοψή του από χάλυβα και γυαλί θεωρείται πρόδρομος του κινήματος που αργότερα έγινε γνωστό ως «Μοντέρνα Αρχιτεκτονική», το οποίο τελικά οδήγησε στο «Νέο Κτίριο» ή «Νέα Αντικειμενικότητα» στη δεκαετία του 1920. Το εργοστάσιο Fagus ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO τον Ιούνιο του 2011.

Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Gropius έγινε ιδρυτικό μέλος του Bauhaus. Το 1919 ανέλαβε τη διεύθυνση του Grand Ducal Saxon College of Fine Arts στη Βαϊμάρη και το μετονόμασε σε «State Bauhaus in Weimar». Ο Γκρόπιους ήταν διευθυντής στη Βαϊμάρη μέχρι το 1926 και στη συνέχεια στο Ντεσάου. Ο Ludwig Mies van der Rohe τον ακολούθησε ως διευθυντής και ηγήθηκε του Bauhaus μέχρι το κλείσιμό του το 1933. Λόγω μιας εκστρατείας συκοφαντικής δυσφήμισης από τους εθνικοσοσιαλιστές, οι οποίοι δυσφημούσαν το Bauhaus ως «μαρξιστική εκκλησία», ο Gropius μετανάστευσε στην Αγγλία το 1934. Το 1937, μετακόμισε στο Κέιμπριτζ των ΗΠΑ, όπου έγινε καθηγητής αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ.